Trzy

20 KOMENTARZY=ROZDZIAŁ 4

ROZDZIAŁ TROSZECZKĘ SPÓŹNIONY. MAM NADZIEJĘ, ŻE MI WYBACZYCIE.
NIE SPRAWDZONY!
JUTRO MAM EGZAMINY PRÓBNE, WIĘC TRZYMAJCIE KCIUKI ZA MNIE! <3
OBSERWUJCIE MNIE NA TT!: https://twitter.com/Pandaa_01
PO LEWEJ W 'ATUALNOŚCIACH' MACIE WSZYSTKO.
ZACZNIJ OBSERWOWAĆ BLOGA! I ZAPISZ SIĘ DO 'INFORMOWANYCH'!

Zatrzymuję się widząc krew, czuję jak ciśnienie mi spada- od małego robiło mi się słabo, lecz to nigdy nie powstrzymuje mnie boje skaleczenia sobie ciała.

-Louis?- szeptam próbując zachować ciszę, nie chcę, aby ktoś zobaczył stan tego pokoju i chłopaka z żyletką przy ręce. Znowu wszystko byłoby na mnie.

-Odejdź!- mówi głośno, zupełnie nie martwiąc się, że przysporzy sobie dużo kłopotów, jeżeli ktoś by do tego bajzlu wszedł. -Wy umiecie tylko nas krzywdzić! Nic więcej!- wyrzuca żyletkę na bok a nadgarstek wyciera w swoją biała koszulkę, do której czerwona ciecz w trybie natychmiastowym wsiąka.

-Nas?- opadam na kolana, przyglądając się mu. Zwykły chłopak a raczej patrząc na jego zarost- mężczyzna z mnóstwem tatuaży i przyciągającymi wzrok niebieskimi tęczówkami.

- Jest jeszcze mój przyjaciel, Tobby. Tam siedzi.- wskazuje na kąt pomieszczenia. Nie ma tam żadnej osoby czy też przedmiotu, który mógłby być rzekomym Tobbym. Wzdycham i kiwam głową na znak potwierdzenia. Co ja właściwie robię? Nie trudzę się ze stwierdzeniem, że Louis jeszcze długo tutaj pozostanie.

-Wszyscy są żeby nam tutaj pomóc, nikt was tutaj nie skrzywdzi.- mówię z zamiarem wyjaśnienia mu tego bagna, w jakim oboje się znaleźliśmy i prędko z niego nie wyjdziemy.

-Po prostu wyjdź, ani ja, ani pan Tobby nie chcemy przebywać w twoim towarzystwie.- wstaję i wychodzę, zostawiam go samego.

-35 kg przy wzroście 159 cm-ów.- Ellie głośno dyktuje, to co zapisuje w mojej karcie pacjenta, a ja wciąż jestem w szoku, gdyż musiałam rozebrać się przed lekarką i psychologiem- Luke'iem Brooksem. Wciąż nie pojmuję, dlaczego zamiast Brooksa nie może siedzieć Lovato. Na pewno bardziej komfortowo czułabym się gdyby przyglądałaby mi się kobieta niż facet.

Dasz radę, dasz radę. On się wcale nie patrzy na twoje ciało- okaleczone ciało.

Wypuszczam trzymane powietrze i mam wrażenie, że ubieram się z prędkością światła, gdy pozwalają mi się ubrać. 

-Zdajesz sobie sprawę, że ważysz za mało?- wzruszam ramionami i opadam na krzesło. -Powinnaś ważyć, co najmniej 49 kg, brakuje Ci jeszcze 14 kg.- milczę, doskonale o tym wiem.

-Zdecydowanie musisz przytyć. Wtedy znikną omdlenia.- Luke uśmiecha się a ja na niego spoglądam.

Oh, już wiedzą o porannym incydencie?

Skupiam się na jego kolczyku w bardzo i kiwam głową. Zaczynam rozmyślać o przyjęciu dodatkowych kilogramów, jednak po przeanalizowaniu wszystkich ‘za’ i ‘przeciw’ stwierdzam, iż nie pozwolę po raz drugi być grubą i tłustą osobą. Moje przemyślenia przerywa Ellie;

-Ustalimy Ci specjalną dietę, od której przytyjesz i będziesz mogła opuścić szpital. Oczywiście, gdy spełnisz inne warunki i Jesy wyrazi zgodę.- Ellie uśmiecha się w moją stronę a ja bez trudności stwierdzam, że aż kipi od niej entuzjazmem. Co nie można powiedzieć o mnie. -Jak chcesz to możesz zadzwonić do rodziców bądź przyjaciół. Masz góra pięć minut, telefony na parterze po prawej stronie. Powinnaś znaleźć, w razie problemów zapytaj kogoś. Powinni pomóc.

Powinni, p o w i n n i, powinni ale nie muszą.

Mój oddech uspokaja się, gdy zauważam trzy telefony. Podchodzę i zastanawiam się nad wybraniem właściwego telefonu. Po chwili jednak myślę, że wypadałoby zadzwonić do mamy i poinformować ją, chociaż pewnie nie będzie miała czasu.

-Halo?- odzywam się jako pierwsza, wiem, że to mama ale jednak wolę się upewnić.

-Perrie!

-Przeszkadzam?

-Troszeczkę, zaraz wylatuje nam samolot.- ugh, nie ma to jak usłyszeć od swojej matki, że jest się zbędnym… -Wylatujemy z ojcem na takie mini wakacje. Wiesz, o co mi chodzi!- piszczy do telefonu, zupełnie jak malutka dziewczynka ciesząca się nową sukieneczką dla lalki.- przytakuję jej, nic nie mówiąc. W sumie nie mam, o czym jej mówić.

-Gdzie lecicie?- pytam, udaję zatroskaną.

-Do Francji. Boże, dziecko, Paryż to stolica mody!- wrzeszczy, a ja bardziej się dołuję. Kolejne moje marzenie.

-Tata pewnie też zadowolony, prawda? Słyszałam, że sprzedają też niezłe cygara.

-Ojciec będzie w pracy.- oznajmia a między nami następuje niezręczna cisza. Przerywa nam dopiero oznajmienie kobiety, iż samolot wystartuje za lada chwilę. Matka żegna się ze mną, życzy dużo zdrowia i obiecuje, że kupi mi coś w Paryżu i wyśle paczką do Royal. Żegnam się i jeszcze chwilę stoję przy telefonach i wszystko dokładnie przemyślam.

Siadam na schody przed budynkiem, podwórko jest opustoszałe, więc nie muszę się krępować. Nie siedzę długo, ponieważ moją uwagę przyciąga las, który widziałam jak tutaj jechałam. Wstaję i idę w jego kierunku, kiedy przekraczam bramę wjazdową odwracam się jeszcze raz a w oknie dostrzegam Louisa. Dostrzegam bandaż oplatający jego nadgarstek, z budynku wychodzi Ashotn, nie zastanawiam się i stawiam krok w lesie. Moje nozdrza wypełnia przyjemny zapach lasu po deszczu.