Dwa

23 grudnia 2013

*Perrie*

Wiedziałam, że życie w psychiatryku będzie ciężkie.. Nie sądziłam, że aż tak..

Budzę się słysząc nerwowe pukanie do drzwi.

Oh, czyli moje prośby o śmierć nie zostały wysłuchane.- myślę leniwie przecierając oczy. Wsuwam stopy w ciepłe kapcie z wyszytym kotkiem i powoli idę otworzyć drzwi. Za drewnianą płytą stoi Luke, jego ubranie- biała koszulka i ciasne spodnie zwane rurkami sprawia, że wygląda bardzo atrakcyjnie. Ignoruję swoje myśli i padam na łóżko twarzą do różowych poduszek.

-Wstawaj, jest za pięć dziewiąta. Zaraz śniadanie.- mówi i opiera się o białą komodę. 

Z niewiadomych powodów słowa, które wypowiedział bardzo podnoszą mi ciśnienie i szybko się denerwuję. Wstaję i stoję z nim twarzą w twarz.

-Słuchaj,  nie wiem, dlaczego tutaj przychodzisz. Wiem, że tego nie chcesz, zmuszają Cię do tego?- krzyczę i pytam.-Pewnie, że zmuszają!- stwierdzam zanim chłopak zdąża odpowiedzieć.-Trzymaj się ode mnie z daleka, nie jestem małą dziewczynką żebyś się mną opiekował! Wynoś się!- zauważam jak w jego oczach zbierają się łzy, chłopak jednak szybko mruga jednocześnie pozbywając się ich. Patrzy na mnie z widocznym żalem w oczach i wychodzi trzaskając drzwiami a ja dopiero teraz zdaję sobie sprawę jak moje słowa go zraniły. 

Smutna i sfrustrowana wyglądam przez okno. Z przyciemnionego nieba prószy śnieżek, który szybko wsiąka w jeszcze mokrą od wczorajszego deszczu glebę. Na podwórku zauważam krótko ściętą blondynkę. Z budynku wybiega on i przyłącza się do niej. Luke bierze od niej papierosa oraz mocno się zaciąga.

                           Śnieg nasila się, blondynka i Hemmings wchodzą do budynku. Nie schodzę na śniadanie, więc postanawiam się wypakować do końca. Składam wszystkie bluzki i spodnie w idealną kosteczkę, wszystkie kurtki, swetry i spódnice wieszam na wieszakach i wkładam do szafy. Puste ramki na zdjęcia wypełniam fotografiami rodzinnymi.

Przeglądam książki i znajduję m.in. Trylogię Zmierzchu i Igrzyska Śmierci. Dokładam do biblioteczki jeszcze Intruza i 50 Twarzy Greya z własnego wyposażenia.  

                      Znajduje się na drugim piętrze przy drzwiach z tabliczką ‘Demi’. Waham się, lecz wiem, że gdybym nie poszła na sesję to miałabym niezłe problemy. Pukam a następnie wchodzę i witam się lekkim uśmiechem. Demi podaje mi rękę, walczę sama ze sobą, aby jej nie odrzucić- udaje mi się, uściskam jej dłoń. Jestem z siebie zadowolona.

-Dobrze, zacznijmy. Wiesz, dlaczego tutaj jesteś?- pyta skupiając swój wzrok na mnie. Patrzę na nią, lecz nie odpowiadam. Demi wzdycha.-Spróbujmy inaczej- sięga po teczkę leżącą na swoim biurku. –Masz zaburzenia wagi, podejrzewamy o niedowagę, lecz jeszcze to sprawdzimy.- kończy swoją wypowiedź i zaczyna coś notować w na papierach, które są w teczce. Zupełnie nie rozumiem, po co tam coś pisze skoro ma komputer przed sobą.

Odkłada długopis i ponownie wlepia swój wzrok we mnie.

-Może opowiesz mi, co się wtedy stało?

-Zostań z Shane’m, kochanie.

-Mamo, nie chcę. Dlaczego nie mogę jechać z wami?- walczę z łzami zbierających się w kącikach moich oczu.-Tato, powiedz coś!

-Niestety..- wzdycha ojciec i całuje mnie razem z mamą w czoło.

Odwracam głowę w stronę ściany na samo wspomnienie.

-Zawsze, gdy zamknę oczy..pojawia się on.- mówię i ocieram oczy.

Drzwi zamykają się a na twarzy Shane’a pojawia się coraz większy uśmiech. Zbliża się w moją stronę z głupim wyrazem twarzy a ja coraz bardziej podejrzewam, że tej nocy nigdy nie zapomnę.

-Jak się wtedy czułaś?- kolejna próba ze strony psycholog.

-Nienawiść.- wzdycham i biorę się za odwagę spojrzeć w jej oczy.- Nienawiść do samej siebie, wiedziałam, że jak oni wyjdą coś się stanie.- poprawiam się na krześle a ona znowu coś zapisuje. Na tą chwilę mam ochotę zaszyć się w swoim pokoju i zaciągnąć pomocy u moich wspaniałych koleżanek- żyletek. Myślę, że sama poradziłabym sobie z tym problemem niż wyżalanie się farbowanej blondynce.

Demi mówi coś, lecz powoli obraz staje się ciemny a ja już nic nie widzę, czuję jak moje ciało zsuwa się z krzesła i upadam na podłogę.

Budzę się na kanapie w jej pokoju. Podnoszę się i rozglądam. W gabinecie nikogo nie ma, więc stwierdzam, że to najlepszy moment na przedostanie się do pokoju.

Idę w stronę mojego pokoju, równocześnie mogłabym zejść do salonu, ale świadomość, że będzie tam dużo ludzi nie wzbudza u mnie entuzjazmu a myśli o Luck’u nie pomagają mi w tym.

Zatrzymuję się przy pokoju z imieniem ‘Louis’, ponieważ drzwi są otwarte. Postanawiam wejść widząc, że komoda z książkami leży na podłodze pomiędzy jedną ścianą a drugą. Wzbudza to u mnie dziwne uczucia. Wchodzę i zamykam za sobą drzwi. W pokoju panuje totalny bałagan, jedynymi meblami, które stoją tak jak powinny jest brązowa komoda i tego samego koloru biurko, reszta mebli jest wywrócona na podłogę.

-Louis?- wołam po cichu, aby nie wystraszyć go tak jak jego kolega wczoraj. Wychodzę zza rogu i to, co widzę przerasta mnie.

OD AUTORKI:

>JUŻ MOŻESZ ZAOBSERWOWAĆ BLOGA!

>JEŻELI JESTEŚ ZAINTERESOWANA DALSZYMI ROZDZIAŁAMI MOŻESZ WEJŚĆ W ZAKŁADKĘ ‘INFORMOWANI’ PO PRAWEJ STRONIE.

>ZMIENIŁAM WYGLĄD BLOGA, JAK WAM SIĘ PODOBA?

>MÓJ TWITTER: https://twitter.com/Pandaa_01

>JEŻELI MACIE JAKIEŚ PYTANIA TO KIERUJCIE JE NA TWITTERA (PATRZ, WYŻEJ)

>PO LEWEJ STRONIE SĄ ‘AKTUALNOŚCI’ TAM MOŻECIE SIĘ WIĘCEJ DOWIEDZIEĆ.

>CHCIAŁABYM ŻYCZYĆ WAM WESOŁYCH ŚWIĄT I SZCZĘŚLIWEGO ROKU! PAMIĘTAJCIE ABY NIGDY SIĘ NIE PODDAWAĆ I WALCZYĆ O SWOJE ORAZ SPEŁNIAĆ SWOJE MARZENIA!<3

POZDRAWIAM, PANDA X